Η αρχή του τέλους

11:22 μ.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (0)


Απέχθεια
Η φωτιά στο χριστουγενιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος έσβησε και ένα νέο δέντρο έλαμψε. Αυτή τη φορά όχι από μολότοφ αλλά από τα λαμπιόνια ενός δημάρχου που βρίσκεται διαρκώς εκτός τόπου και χρόνου. Μάλιστα έθεσε σαν στόχο στη διάρκεια της ομιλίας του να ζωντανέψει το εμπορικό κέντρο της πόλης και να έρθει ξανά το χαμόγελο στα χείλη των παιδιών. Την ίδια ώρα συγκεντρωμένοι μαθητές (δηλαδή παιδιά) δε βρήκαν το χαμόγελό τους αλλά μία ακόμη αφορμή να εκδηλώσουν την απέχθειά τους σε ό,τι και όποιον την προκαλεί. 

Μπαρούτι
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας συνεχίζονται με μειωμένη πάντως ένταση. Το παρακράτος εμφανίζεται όλο και πιο συχνά, αλλά ξεχνάει να χαμογελάει στις κάμερες-κινητά των απλών πολιτών που τους έχουν θέσει πλέον υπό στενή παρακολούθηση. Ένας ακόμα μαθητής πυροβολείται και από τύχη δε σκοτώνεται. Ο δράστης είναι άγνωστος(;), είναι βρώμικος και παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια. Ο κόσμος βάζει το χέρι στην τσέπη και βρίσκει όλο και λιγότερα. Η φωτιά στο δέντρο του δημάρχου μας έχει σβήσει αλλά η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι. Ο Αλέξης ήταν μία σταγόνα όπως είπαν πολλοί αλλά υπάρχουν γύρω μας περισσότερες υποψήφιες καινούργιες σταγόνες.  

Η μεγάλη ζωή των μικρών μισθών
Έρχονται τα Χριστούγεννα αλλά ο Άγιος Βασίλης δεν βλέπω να είναι φέτος πολύ γκουβαρντάς. Συνηθίσαμε βλέπετε στη μεγάλη ζωή των μικρών μισθών και τώρα μας κακοφαίνεται που πρέπει να κάνουμε μικρή ζωή με μικρούς μισθούς. Τα μπουζουκτζίδικα ήταν για χρόνια γεμάτα και οι θαμώνες παρήγγελναν λουλούδια και μπουκάλια ουίσκι σα να μην υπήρχε αύριο. Τα Mall και τα Attica γεμίζαν τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα ξεχείλιζαν. Γίναμε οι πρωταγωνιστές στο μεγάλο φαγοπότι, φορτώσαμε τους δρόμους με Cayenne και Hammer και όσο τρώγαμε τόσο πεινάγαμε. Όσο τα καταστήματα ανεβάζαν τις τιμές, τόσο αγοράζαμε. Όσο αγοράζαμε, τόσο χρεωνόμασταν. Όμως οι τράπεζες ήταν εκεί για να φέρουν ξανά το χαμόγελο στα χείλη των καταναλωτών. Κάρτες για να ξεχρεώσουμε τις κάρτες, δάνεια για να ξεχρεώσουμε τα δάνεια, διακοποδάνεια, δάνεια σε 10' με ένα τηλεφώνημα, πιστωτική ΑΒ Βασιλόπουλος, πιστωτική Ολυμπιακός, πιστωτική Media Markt, σπίτια με 42άρες LCD, με προτζέκτορες, με ψυγεία Smegg σε ροζ χρώμα, με iPhone, με iPod, με Playstation 3, σπίτια γεμάτα αγαθά αλλά άδεια από παρέες. Όμως, όλα αυτά τα χρόνια, οι αληθινά όμορφες στιγμές μας  είχαν να κάνουν με αυτά που ζήσαμε με τους συνανθρώπους μας, τους φίλους μας, τις γκόμενές μας,  την οικογένεια μας και τους σκύλους μας. Και γι'αυτά δεν δώσαμε ούτε ένα ευρώ. 

Η εξέγερση ενάντια στους εαυτούς μας
Δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξος και ως εκ τούτου πιστεύω ότι δε γίνεται να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Δεν το αντέχουμε. Ούτε οικονομικά αλλά, κυρίως, ούτε ψυχικά. Σκέφτομαι όλο και περισσότερο τις τελευταίες μέρες ότι τελικά ίσως να εξεγειρόμαστε και ενάντια στους εαυτούς μας. Όταν φοράμε μπουφάν Nike και σπάμε το INTERSPORTS κάτι περίεργο συμβαίνει. Κάτι έχουμε σιχαθεί. Ίσως εμάς τους ίδιους. 

Η αρχή του τέλους
Οι μέρες αυτές μπορεί να είναι η αρχή του τέλους. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αλλά κυρίως η γενικευμένη ατμόσφαιρα αμφισβήτησης και απαξίωσης γέννησαν αμέτρητες συζητήσεις για το που πάμε και κυρίως τι έχουμε κάνει λάθος. Όσοι δεν είναι κοντόφθαλμοι αυτές τις ημέρες κοίταξαν και προς τους εαυτούς τους. Και μπορεί να συνειδητοποίησαν ότι αν δεν αλλάξουμε τους εαυτούς μας, καμία κοινωνία δε θα αλλάξει. Οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις πάντα θα υπάρχουν. Άλλες φορές περισσότερο και άλλες λιγότερο. Οι μπάτσοι θα ξαναδολοφονήσουν. Άλλες φορές 'με αιτία' και άλλες χωρίς. Οι τράπεζες 'θα είναι πάντα εκεί'. Άλλες φορές με υψηλότερα επιτόκια και άλλες με χαμηλότερα. Η εξουσία θα είναι πάντα εξουσία. Άλλες φορές με πράσινο χρώμα και άλλες με μπλε. Αυτά όλα μπορούμε και πρέπει να τα περιορίσουμε. Αυτά που μπορούμε να αλλάξουμε είναι οι ζωές μας, οι ανάγκες μας και οι προτεραιότητές μας. Χορηγός σε αυτήν την προσπάθεια θα είναι η οικονομική κρίση.

Ετικέτες , , , , , , ,

Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας...

11:50 μ.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (3)


Το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε στο blog 'Στέκι Αλβανών Μεταναστών'. Έχει πολύ ενδιαφέρον, αν έχετε χρόνο μην το προσπεράσετε...


Μετά από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση αναβρασμού, ένα ξεχείλισμα οργής που δεν λέει να σταματήσει. Μπροστάρηδες σε αυτό τον ξεσηκωμό είναι οι μαθητές, οι οποίοι με αστείρευτο πάθος και με ένα πηγαίο αυθορμητισμό έχουν ανατρέψει όλα τα δεδομένα. Δεν μπορείς να σταματήσεις κάτι που δεν ελέγχεις, κάτι που οργανώνεται αυθόρμητα και με όρους που δεν κατανοείς. Αυτή είναι η ομορφιά αυτού του ξεσηκωμού. Οι μαθητές κάνουν ιστορία και αφήνουν τους άλλους να τη εντάξουν ιδεολογικά και να τη γράψουν. Οι δρόμοι, η πρωτοβουλία, το πάθος είναι δικό τους.


Μέσα στα πλαίσια της γενικότερης κινητοποίησης, με ατμομηχανή τα μαθητικά συλλαλητήρια, υπάρχει και μια μαζική συμμετοχή της δεύτερης γενιάς των μεταναστών και αρκετών προσφύγων. Οι πρόσφυγες κατεβαίνουν μεμονωμένα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη οργάνωση, με έναν αυθορμητισμό και με μια ορμή που χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις τους. Αυτοί τη στιγμή είναι το πιο μαχητικό κομμάτι των ξένων στη Ελλάδα. Έτσι και αλλιώς είναι πολύ λίγα αυτά που έχουν να χάσουν.

 

Τα παιδιά των μεταναστών κινητοποιούνται μαζικά και δυναμικά κυρίως μέσα στα πλαίσια των σχολικών και φοιτητικών δράσεων ή μέσα από τις οργανώσεις της αριστεράς και άκρας αριστεράς. Είναι και το πιο ενταγμένο κομμάτι των μεταναστών, το πιο θαρραλέο. Δεν είναι σαν τους γονείς τους που ήρθαν με σκυμμένο το κεφάλι σαν να ζητιανεύανε ένα κομμάτι ψωμί. Είναι μέρος της ελληνικής κοινωνίας, καθώς δεν γνώρισαν άλλη. Δεν ζητιανεύουν κάτι, διεκδικούν δυναμικά να είναι ισότιμοι με τους έλληνες συμμαθητές τους. Ισότιμοι στα δικαιώματα, στο δρόμο, στα όνειρα.

 

Για μας τους οργανωμένους μετανάστες είναι ένας δεύτερος γαλλικός Νοέμβρης του 2005. Δεν είχαμε ποτέ αυταπάτες ότι όταν η οργή του κόσμου ξεχείλιζε θα μπορούσαμε να την κατευθύνουμε. Παρά τους αγώνες που έχουμε δώσει όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν μπορέσαμε να πετύχουμε τέτοιες μαζικές αντιδράσεις. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι δρόμοι. Η κραυγή που ακούγεται είναι για τα 18 χρόνια βίας, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, εξευτελισμού. Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας.

 

Αυτές οι μέρες είναι για τους εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες δολοφονημένους στα σύνορα, στα τμήματα, στους χώρους εργασίας. Είναι για τους δολοφονημένους από μπάτσους ή αγανακτισμένους πολίτες. Είναι για τους δολοφονημένους επειδή πέρασαν τα σύνορα, επειδή δούλευαν σαν τα σκυλιά, επειδή δεν σκύψανε το κεφάλι, για το τίποτα. Είναι για τον Γκραμόζ Παλούσι, τον Λουάν Μπερντελίμα, τον Εντισόν Γιάχαϊ, τον Τόνυ Ονόυχα, τον Αμπντουρακίμ Ιντρίζ, τον Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ και τόσους άλλους που δεν ξεχάσαμε.

 

Αυτές οι μέρες είναι για την καθημερινή αστυνομική βία που έχει μείνει αναπάντητη, ατιμώρητη. Είναι για τον εξευτελισμό στα σύνορα, στα κέντρα αλλοδαπών που συνεχίζεται ακόμα. Είναι για τις κατάφωρες αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, τους μετανάστες και πρόσφυγες που είναι άδικα στις φυλακές, τη δικαιοσύνη που μας στερήθηκε. Ακόμα και τώρα, στις μέρες και νύχτες του ξεσηκωμού, οι μετανάστες πληρώνουν βαρύ τίμημα με επιθέσεις ακροδεξιών και μπάτσων, με απελάσεις και ποινές φυλάκισης που τα δικαστήρια μοιράζουν με χριστιανική αγάπη σε εμάς τους άπιστους.

 

Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται αμείωτη για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για τη μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο.

 

Αυτές οι μέρες είναι για το τίμημα που πληρώνουμε απλά για να υπάρχουμε, να αναπνέουμε. Είναι για όσες φορές σφίξαμε τα δόντια, για τις προσβολές που ανεχτήκαμε, τις ήττες που χρεωθήκαμε. Είναι για όσες φορές δεν αντιδράσαμε ενώ είχαμε όλους τους λόγους του κόσμου. Είναι για όσες φορές αντιδράσαμε και ήμασταν μόνοι γιατί ο θάνατος και η οργή μας δεν χωράγανε σε σχήματα, δεν έφερναν ψήφους, δεν πουλούσαν στα δελτία των 8.

 

Αυτές οι μέρες είναι όλων των περιθωριακών, των αποκλεισμένων, των ανθρώπων με τα δύσκολα ονόματα και τις άγνωστες ιστορίες. Είναι για όσους πεθαίνουν καθημερινά στο Αιγαίο και στον Έβρο, για όσους δολοφονούνται στα σύνορα ή στην Πέτρου Ράλλη, είναι των τσιγγάνων στο Ζεφύρι, των ναρκομανών στα Εξάρχεια. Αυτές οι μέρες είναι των παιδιών της Μεσολογγίου, των ανένταχτων, των ανεξέλεγκτων μαθητών. Χάρης στον Αλέξη αυτές οι μέρες είναι όλων μας.

 

18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά.

Όλοι στους δρόμους, για την αλληλεγγύη & την αξιοπρέπεια!

Δεν ξεχάσαμε, δεν ξεχνάμε, αυτές οι μέρες είναι και δικές σας.

Για τον Λουάν, τον Τόνυ, τον Μοχάμεντ, τον Αλέξη....

 

Ετικέτες , , , , , ,

Ενδιαφέροντα κείμενα από ενδιαφέροντες ανθρώπους (5)

11:21 μ.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (0)

Λουκάς Τσούκαλης

Όσοι έβλεπαν την κρίση να έρχεται 

Οσοι ένιωθαν την αγωνία της νέας γενιάς αντιμέτωπης με μια στρεβλή αγορά εργασίας που λειτουργεί εις βάρος των νεοεισερχόμενων, για εκείνους τουλάχιστον που δεν διαθέτουν τα μέσα και τις προσβάσεις των ολίγων, με υποθηκευμένο το μέλλον και τις προοπτικές να χειροτερεύουν λόγω της επερχόμενης οικονομικής κρίσης...

Οσοι είχαν τη στοιχειώδη ευαισθησία να διακρίνουν την ταχύτατη απαξίωση πολιτικής και πολιτικών σε ένα κομματοκρατούμενο και διεφθαρμένο σύστημα, στο οποίο η αναίδεια και η υποκρισία συναντιούνται πολύ συχνά με την αμάθεια και την ανικανότητα...

Οσοι διέκριναν τις επιπτώσεις μιας διάχυτης κρίσης αξιών σε μια κοινωνία νεόπλουτων με ολοένα και περισσότερους νεόπτωχους, μια κοινωνία συντηρητική όπου πολλοί προσποιούνται τους προοδευτικούς, μερικοί βολεύονται, άλλοι υιοθετούν τον κανόνα της ήσσονος προσπάθειας που έχουν αναγάγει σε ιδεολογία συντεχνίες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ενώ οι περισσότεροι απλώς ιδιωτεύουν, διαβάζοντας αθλητικές εφημερίδες που χυδαιολογούν και περιοδικά life style που αποκοιμίζουν...

Οσοι ένιωθαν καθημερινά στο πετσί τους τη διογκούμενη ανομία, με ολοένα και περισσότερες εκδηλώσεις βίας, στους δρόμους ως πεζοί ή εποχούμενοι, στα γήπεδα όπου η συντεταγμένη πολιτεία δεν τολμά να έρθει σε αντιπαράθεση με νονούς και χούλιγκαν, αλλά και στα πανεπιστήμια και τα σχολεία όπου τα παιδιά μας από μικρά διδάσκονται στην πράξη μαθήματα πολιτικής αγωγής που διόλου αρμόζουν σε ώριμη δημοκρατία...

Οσοι μπορούσαν να ξεφύγουν από την τηλεοπτική αποχαύνωση που καλλιεργούν τα περισσότερα κανάλια και να συνειδητοποιήσουν έτσι τις επιπτώσεις του έντονου λαϊκισμού που αυτά εκπέμπουν, ενός λαϊκισμού πασπαλεισμένου με μπόλικη υστερία και μεγάλες δόσεις τρομολαγνείας, που με τη σειρά τους αναπαράγονται και καθορίζουν το λεγόμενο δημόσιο διάλογο... Και όσοι τέλος είχαν την ικανότητα και το κουράγιο να συνταιριάξουν τα πολλά κομμάτια του σύνθετου παζλ της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, σίγουρα έβλεπαν μπροστά τους τα σημάδια της κρίσης που πύκνωναν, αν και μπορεί να μην ήθελαν οι ίδιοι να πιστέψουν την εικόνα που διαγραφόταν, ακόμη λιγότερο να την περιγράψουν δημόσια. Γιατί οι περισσότεροι, λόγω ηλικίας, είχαν μνήμες από την εποχή πριν τη μεταπολίτευση, που θέλαν να ξορκίσουν μιλώντας σήμερα για την ποιότητα της δημοκρατίας, την ευρωστία των θεσμών και την εξαφάνιση του παρακράτους, ή ακόμη για τον «εξευρωπαϊσμό» της χώρας. Αλλωστε, ανθρώπινη είναι και η αδυναμία να μπερδεύουμε τις επιθυμίες μας με την πραγματικότητα, ακόμη περισσότερο σε μια χώρα όπου από μικρά παιδιά προσπαθούμε με δυσκολία (και κάποιες εμφανείς τάσεις σχιζοφρένειας) να συμβιβάσουμε το ένδοξο παρελθόν και την αγιογραφία των προγόνων που διδασκόμαστε με μια ενίοτε πολύ μίζερη σύγχρονη πραγματικότητα.

Μεμονωμένες παρέμειναν, ως επί το πλείστον, οι φωνές αυτών που είχαν κάτι το ουσιαστικό να πουν και να προτείνουν, με αντίστοιχο μικρό αντίκτυπο στα δημόσια πράγματα της χώρας - στην καλύτερη των περιπτώσεων, κάποια υποδόρια επιρροή στη διαμόρφωση μέρους της κοινής γνώμης. Γιατί τα οργανωμένα κόμματα, ομάδες και συμφέροντα, μαζί με την πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με άλλα συνήθως ασχολούνταν, πρωτίστως με το μοίρασμα της πίτας. Οι λίγες ατομικές εξαιρέσεις δεν αλλάζουν τον κανόνα. Και έτσι οι πιο πολλοί δεν είδαν ούτε άκουσαν την κρίση να έρχεται, και σήμερα ακόμη δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι η κρίση αυτή δεν έχει απλά συγκυριακό χαρακτήρα αλλά ότι οι ρίζες της προχωράνε βαθιά στον τρόπο λειτουργίας θεσμών και πολιτικού συστήματος, καθώς και της κοινωνίας γενικότερα. Αυτοί που πιστεύουν ότι η λύση στην κρίση που βιώνουμε θα προέλθει απλά και μόνον από την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, είναι, φοβάμαι, βαθιά νυχτωμένοι - ή, το πιο πιθανό, μιλάνε από συμφέρον.

Πηγή: Καθημερινή 15.12.2008

Ετικέτες , , , , , , ,

Η Νέα Εποχή των Νέων Μέσων

3:08 π.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (2)


Μετά την εξέγερση, η κοινωνιολογία
Ένας φίλος μου έλεγε ότι μετά την εξέγερση έρχεται η κοινωνιολογία και η ανάλυση. Και αυτό είναι που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας. Το περιμέναμε εξάλλου. Όπως επίσης περιμέναμε τα Μέσα να κάνουν τη δική τους ανάλυση. Να βρουν δηλαδή τον τρόπο και να μετατρέψουν αυτό που όλοι ζήσαμε σε κάτι πιο εύκολο, πιο χειραγωγήσιμο. Και αφού σκέφτηκαν λιγάκι τη βρήκαν τη λύση. "Θα πούμε ότι όλα αυτά ήταν η οργή των νέων, των 16άρηδων, αυτών που στο κάτω κάτω δικαιούνται να διαμαρτύρονται λόγω της φύσης της ηλικίας τους. Θα δείξουμε πλάνα από την καθιστική διαμαρτυρία που παίζουν στην κιθάρα 'Να μ'αγαπάς' στους μπάτσους, θα βάλουμε και κανά Σαββόπουλο αν χρειαστεί και θα γίνει το θέμα γλυκούλι και ανάλαφρο". Και έτσι έγινε. Γλυκούλι και ανάλαφρο. 

Internet, Blogs και κινητά
Παράδειγμα 1
Αν πατήσετε εδώ θα δείτε ένα ενδιαφέρον χρονικό της αφετηρίας των γεγονότων. Αυτό που συνέβη είναι δείγμα της επίδρασης που έχουν οι νέες τεχνολογίες. Τα αντανακλαστικά είναι πλέον τόσο άμεσα, όσο άμεσο είναι ένα κλικ του ποντικιού ή το πάτημα ενός κουμπιού του κινητού. 
Παράδειγμα 2
Φανταστείτε πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η στάση της αστυνομίας στο θέμα της δολοφονίας του Αλέξη αν δεν υπήρχε αυτό το βίντεο. 
Παράδειγμα 3
Ο φωτογράφος του Ελεύθερου Τύπου Κώστας Τσιρώνης και η περίφημη πλέον φωτογραφία με τους αστυνομικούς να σημαδεύουν διαδηλωτές. Η φωτογραφία λογοκρίθηκε, ο φωτογράφος όμως διοχέτευσε με μεγάλη φαντάζομαι άνεση τη φωτογραφία-ντοκουμέντο. Ο Κώστας Τσιρώνης απολύθηκε, αλλά η φωτογραφία έγινε πρώτο θέμα παντού. 
Παράδειγμα 4
Τα χιλιάδες βίντεο και φωτογραφίες που κυκλοφορούν από το περασμένο Σάββατο στο internet με δημιουργούς εσένα, εμένα, τον καθέ ιδιοκτήτη κινητού τηλεφώνου με κάμερα (σχεδόν όλους μας δηλαδή).

Η νέα εποχή των νέων μέσων
Ένα βίντεο που έχει ανέβει στο youtube ή μία φωτογραφία που έχει αναρτηθεί σε πολλαπλά blogs είναι μέρη μιας είδησης που κανείς πλέον δεν μπορεί να αγνοήσει. Το αποτέλεσμα είναι τα κανάλια θέλοντας και μη να πρέπει να τα προβάλλουν. Έτσι δημιουργείται μία κατάσταση όπου αυτό που ακουγόταν ουτοπικό όταν πρωτολειτουργούσαν site όπως το indymedia, ότι δηλαδή ο πολίτης φτιάχνει την είδηση να είναι μέρος της σημερινής πραγματικότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και αν κάποιος αναλογιστεί πόσα λιγότερα μπορεί να είχαν προβληθεί τις τελευταίες μέρες από τα κανάλια αν δεν υπήρχαν τα νέα μέσα, τότε θα καταλάβει ότι η πληροφόρηση και η ενημέρωση έχουν μπει για τα καλά σε μια νέα εποχή, την εποχή των νέων μέσων.

Ουτοπία
Όσο ουτοπικό ακουγόταν το 1999 στο μακρινό Seattle ότι οι πολίτες θα φτιάχνουν την είδηση, τόσο ουτοπική είναι η σκέψη ότι θα φτιάξουμε ένα παραμύθι με 16άρηδες, οργή και εφηβεία και θα ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα.

Ετικέτες , , , , , , , ,

Ενδιαφέροντα κείμενα από ενδιαφέροντες ανθρώπους (4)

10:43 μ.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (0)


ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ

ΟΙ ΤΑΡΑΧΕΣ ΠΡΟΜΗΝΥΟΥΝ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΗ

Όλοι ξέρουμε τη θεωρία για το “πέταγμα της πεταλούδας”. Σε ένα ναρκοπέδιο, ένα λάθος βήμα μπορεί να προκαλέσει έκρηξη γιγαντιαίων διαστάσεων. Ένα υψηλότερο ποσοστό ανεργίας και μια μεγαλύτερη συμπύκνωση της απογοήτευσης των νέων και της απελπισίας έκαναν την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη το επίκεντρο του ελληνικού σεισμού», σημειώνει ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, από τις σημαντικότερες φωνές της κοινωνιολογικής σκέψης, επίτιμος καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Λιντς (Αγλλία) και της Βαρσοβίας, βραβευμένος με τα ευρωπαϊκά βραβεία Αmalfi (1990) και Αdorno (1998). 

Οι απόβλητοι
Για τον Μπάουμαν, είμαστε όλοι άνθρωποι που έχουν χάσει την πίστη τους στο μέλλον, «ρευστοί ήρωες», όπως λέει ο ίδιος, καθώς η νεωτερικότητα έχει και άλλη όψη: των ανθρώπων που μένουν πίσω στερούμενοι τα απαραίτητα μέσα επιβίωσης, γίνονται υπεράριθμοι, περιττοί, αναλώσιμοι και στο τέλος απόβλητοι, υποστηρίζει. Διευκρινίζει ότι χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό όταν λέει ότι «περπατάμε σε ναρκοπέδιο», σκοπίμως: «Η παραγωγή εκρηκτικού υλικού είναι οικουμενικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης ζωής, καθώς παράγονται αναγκαστικά “ακατάλληλοι” άνθρωποι, “απόβλητοι”, που δεν μπορούν να προσαρμοστούν στη “νέα και βελτιωμένη” κοινωνική τάξη. Ο αριθμός αυτών των ανθρώπων αυξάνεται και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, καθώς “ελαττωματικοί” καταναλωτές δεν έχουν τα μέσα να πληρώσουν για να ενταχθούν στην “ευπρεπή κοινωνία”, ενώ άλλοι αποβάλλονται εντελώς από το καταναλωτικό παιχνίδι, όπου φτιάχνονται και καταστρέφονται οι ανθρώπινες τύχες». 

Όπως σημειώνει, «οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται στον τρόπο ζωής μας και τα αίτια της δυστυχίας δεν μπορούν να απαλειφθούν αναδιαρθρώνοντας τις κεφαλαιακές δομές των τραπεζών, όπως προτείνουν οι πολιτικές ελίτ. Οι πολιτικοί παίρνουν μέτρα αποζημίωσης των πλουσίων επειδή χάνουν τα υπέρογκα εισοδήματά τους κι αυτό με χρήματα που ελπίζουν να βγάλουν από τη φορολόγηση των πολιτών». 

Σύμφωνα με τον νομπελίστα Αμάρτια Σεν, οι κυβερνήσεις πρέπει να αξιολογούνται με βάση τις δυνατότητες που προσφέρουν στους πολίτες τους. Ο Μπάουμαν, όμως, δεν συμφωνεί. Αντιτείνει πως «δεν μετράς τη δύναμη μιας γέφυρας με τον μέσο όρο δύναμης των πυλώνων της. Αν το κάνεις, τότε θα σε βρει ένα πικρό ξύπνημα, όπως συνέβη στην ελληνική κυβέρνηση». «Οι κυβερνήσεις και γενικότερα η ανθεκτικότητα της κοινωνίας πρέπει να μετράται με βάση την ποιότητα ζωής των ασθενέστερων, των πιο δυστυχισμένων. Η ποιότητα μιας κοινωνίας δεν κρίνεται από το ΑΕΠ και τις στατιστικές, αλλά από την αξιοπρέπεια ή μάλλον την αναξιοπρέπεια της ζωής των πιο στερημένων τμημάτων της». 

Υπάρχει επιστροφή
Πάντως, δεν είναι απαισιόδοξος για το μέλλον. «Ακόμη δεν έχουμε σκεφτεί σοβαρά στη βιωσιμότητα της κοινωνίας μας που βασίζεται στην κατανάλωση και την πίστωση. Η “επιστροφή στην ομαλότητα” προμηνύει επιστροφή σε κακούς και εν δυνάμει επικίνδυνους δρόμους. Σημαίνει ότι ουδείς, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι οικονομικοί παράγοντες, έχει αντιληφθεί την αιτία του προβλήματος. Δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή, υπάρχει ακόμη χρόνος να αλλάξουμε πορεία. Μπορούμε να μετατρέψουμε αυτό το σοκ και το τραύμα σε πλεονέκτημα για τα παιδιά μας». Η ρίζα του προβλήματος είναι αλλού, προσθέτει. Χωρίς κοινωνικά δικαιώματα για όλους, «ένας μεγάλος και αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων θα θεωρούσε τα πολιτικά του δικαιώματα άχρηστα. Αν τα πολιτικά δικαιώματα είναι απαραίτητα για να τεθούν σε ισχύ τα κοινωνικά, και τα κοινωνικά δικαιώματα είναι απαραίτητα για να μπορούν να λειτουργήσουν τα πολιτικά». 

Η... επιτυχία των τραπεζών έφερε το κραχ
Η πιστωτική κρίση που βιώνουμε σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας των τραπεζών, υποστηρίζει ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Αντιθέτως, ήταν αναμενόμενη και σε μεγάλο βαθμό προϊόν της εξαιρετικής επιτυχίας τους! «Επιτυχίας τους να μετατρέψουν μια πλειοψηφία ανδρών και γυναικών, νέων και γέρων, σε οφειλέτες: οφειλέτες για πάντα, από τη στιγμή που η συνθήκη του να είσαι χρεωμένος αυτοδιαιωνίζεται, ενώ προσφέρονται όλο και περισσότερα χρέη ως η μόνη ρεαλιστική σωτηρία από τα ήδη υπάρχοντα. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες το να λάβεις πίστωση έγινε ευκολότερο από ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, ενώ το να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση δεν ήταν ποτέ δυσκολότερο! Όλοι αποπλανήθηκαν και μπήκαν σε αυτό το παιχνίδι. Όπως το να αποκτήσουν παπούτσια όλοι οι ξυπόλητοι θα δημιουργούσε πρόβλημα στη βιομηχανία παπουτσιών, έτσι και το ότι μπήκαν στα χρέη σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που δεν είχαν χρέη δημιούργησε πρόβλημα στη βιομηχανία δανεισμού. Έτσι, η διάσημη πρόβλεψη της Ρόζας Λούξεμπουργκ επαληθεύθηκε για ακόμη μια φορά: όπως το φίδι που καταβροχθίζει την ίδια του την ουρά, ο καπιταλισμός έρχεται για ακόμη μια φορά επικίνδυνα κοντά σε μια ακούσια αυτοκτονία, καταφέρνοντας να εξαντλήσει την προμήθεια νέων παρθένων εδαφών προς εκμετάλλευση», σημειώνει.  

Για του λόγου το αληθές παραθέτει τους αριθμούς: στις ΗΠΑ το συνολικό ποσό των απλήρωτων δανείων πιστωτικών καρτών αυξήθηκε κατά 15%, «και πάνω απ΄ όλα, τα συνολικά χρέη των φοιτητών κολεγίων, οι οποίοι θα αποτελέσουν τη μελλοντική ελίτ της χώρας, διπλασιάστηκαν. Η εκπαίδευση στην τέχνη του να ζεις με χρέη μέχρι να πεθάνεις ενσωματώθηκε στη διδακτέα ύλη, τόσο στην Αμερική όσο και στην Αγγλία. Οι ευρωπαϊκές χώρες δεν πάνε πίσω. Ο πλανήτης των τραπεζών ξεμένει από παρθένα εδάφη, αφού ήδη εκμεταλλεύθηκε ριψοκίνδυνα ακόμη και άγονη γη». 

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ 13.12.2008 (Συνέντευξη στην Αριστοτελία Πελώνη)

Ετικέτες , , , , , ,

Μια φορά και έναν καιρό...

4:22 π.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (2)


Μια φορά και έναν καιρό σε μια πολύ όμορφη χώρα υπήρχε ένα καλό παιδάκι που το λέγαν Κυβέρνηση. Η Κυβέρνηση έκανε πολύ όμορφα πράγματα. Κάθε πρωί (όχι πολύ πρωί, προς το μεσημέρι μάλλον) ξύπναγε, έτρωγε ένα γερό πρωινό, έκανε πιπί και κακά και έφευγε για το νηπιαγωγείο. Το νηπιαγωγείο ήταν σε μια πολύ όμορφη πλατεία μ'ένα πολύ όμορφο και ψηλό δέντρο που το μόνο κακό που είχε ήταν ότι μύριζε λιγάκι. Εκεί η Κυβέρνηση έπαιζε με τους φίλους της, έκανε τραμπάλα, τσουλήθρα, πωπω τι ωραία που πέρναγε. Κάποιες ώρες μετά, γυρνούσε σπίτι της αποκαμωμένη και ξεκουραζόταν για την επόμενη μέρα. Ήταν όμορφα στο νηπιαγωγείο αλλά και κάπως κουραστικά. 

Μια φορά και έναν καιρό σ' αυτήν την πολύ όμορφη χώρα, υπήρχε ένα άλλο παιδάκι, η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Αυτή έκανε πάνω κάτω τα ίδια με την Κυβέρνηση. Πέρναγε και αυτή πολύ ωραία στο νηπιαγωγείο, έπαιζε με κουβαδάκια, έπαιζε με τη Ντόρα την εξερευνήτρια, έπαιζε με τηλεκατευθυνόμενα αλλά μία φορά είχε πέσει από το ποδήλατο και είχε κάνει βαβά. Πέρναγε πάντως πολύ ωραία στο νηπιαγωγείο και ανυπομονούσε κάθε πρωί (προς μεσημέρι) να ξαναβρεθεί εκεί.

Μια φορά και έναν καιρό σ'αυτό το πολύ ωραίο νηπιαγωγείο, ήταν και τρία άλλα παιδάκια. Το ένα ήταν με κάτι κόκκινα κοντά μαλλάκια και πρέπει να ήταν πολύ έξυπνο γιατί όταν μιλούσε έλεγε πράγματα που δεν τα καταλάβαινε κανείς. Το άλλο παιδάκι όλο τσακωνόταν με το παιδάκι με τα κόκκινα κοντά μαλλάκια και μετά το μαλώναν όλοι μαζί και του λέγαν να μην πετάει πράγματα όπου βρει και να μην ξαναβάλει φωτιά στο δέντρο της πλατείας. Το τρίτο παιδάκι ήταν σαν τον Αλσέστ στο μικρό Νικόλα. Χοντρούλης με μαγουλάκια και είχε στο χέρι πάντα λίγο ψωμί με μερέντα. Όποτε έβρισκε ευκαιρία, έτρωγε λιγάκι. Μία φορά είχε δει στο δρόμο ένα άλλο παιδάκι που είχε άλλο χρώμα και του'χε πει να φύγει από αυτή την πολύ όμορφη χώρα γιατί δεν πρέπει τα παιδάκια με άλλο χρώμα να είναι μαζί με παιδάκια με άλλο χρώμα γιατί δεν είναι σωστό.  

Μια φορά και έναν καιρό σε αυτή την πολύ όμορφη χώρα υπήρχε ένα παιδί γεμάτο όνειρα, ο Αλέξης. Μια φορά και έναν καιρό...

Ετικέτες , ,

Για να μην ξεχνιόμαστε...

3:23 π.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (0)


Κάποια μεμονωμένα περιστατικά

* Τον Νοέμβριο του 1980 δολοφονούνται από αστυνομικούς των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου η νεαρή εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο 26χρονος Ιάκωβος Κουμής. Απομονώνουν την πρώτη στη βιτρίνα, στη γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, και την χτυπούν με κλομπ αλύπητα -σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής. Με κλομπ συνέτριψαν το κρανίο του Κουμή.

* Τον Αύγουστο του 1985 ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί και σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, 22 χρόνων, μετά την άρνηση της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της.

* Τον Νοέμβριο του 1985 λίγες ώρες μετά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου πέφτει νεκρός στη Στουρνάρη από σφαίρα του αστυνομικού Αθ. Μελίστα ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς.

* Τον Φεβρουάριο του 1986 ο 17χρονος Μανώλης Κανδανολέων, που επέβαινε σε κλεμμένο αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς.

* Τον Μάρτιο του 1990 στην Πρέβεζα ο αστυφύλακας Γρηγόρης Σπυράκος πυροβόλησε και σκότωσε τον 15χρονο μαθητή Δημήτρη Κίκερη. Το θύμα ήταν παγιδευμένο στην τουαλέτα «βιντεάδικου», που λίγο πριν είχε επιχειρήσει να διαρρήξει.

* Τον Απρίλιο του 1993 ο αρχιφύλακας Ηλίας Σταματόπουλος σκότωσε εν ψυχρώ τον 25άχρονο σερβιτόρο Γιάννη Τζίτζη σε μπαρ.

* Τον Ιανουάριο του 1994 ο αστυνομικός Ευάγγελος Λαγογιάννης σκοτώνει με 4 σφαίρες τον 28χρονο μουσικό Θοδωρή Γιάκα, επειδή αρνήθηκε να σταματήσει σε εξακρίβωση στοιχείων.

* Τον Ιανουάριο του 1996 σε αστυνομική επιχείρηση-σκούπα κατά Αλβανών στη Σκάλα Ωρωπού ο αστυνομικός Διονύσης Καρακάιδος σκοτώνει έναν Αλβανό.

* Τον Ιούνιο του 1996 ο αγροφύλακας Αθ. Μάτος σκοτώνει τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι για δύο καρπούζια που πήγε ο τελευταίος να κλέψει.

* Τον Νοέμβριο του 1996 σε «επιχείρηση» της Αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά για τον εντοπισμό φυγόδικου ο αστυφύλακας Δημήτρης Τρίμης πυροβόλησε σχεδόν εξ επαφής και σκότωσε τον 45χρονο Τσιγγάνο Τάσο Μουράτη μπροστά στα μάτια ενός από τα τρία παιδιά του.

* Τον Αύγουστο του 1998 στον Πειραιά ο ανθυπαστυνόμος Δημήτρης Τσαγκράκος πυροβόλησε και σκότωσε τον 26χρονο Ηλία Μέξη έξω από το τμήμα Μεταγωγών επειδή δεν σταμάτησε σε σήμα του για έλεγχο.

* Τον Οκτώβριο του 1998 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ο ανθυπαστυνόμος Κυριάκος Βαντούλης σκότωσε τον 17χρονο Γιουγκοσλάβο μαθητή Μάρκο Μπουλάτοβιτς, ο οποίος επισκεπτόταν με συμμαθητές του την Ελλάδα.

* Τον Φεβρουάριο του 2000 στη Λούτσα ο υπαστυνόμος Θοδωρής Χαλουλάκος πυροβολεί αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τέσσερις νέοι, επειδή όπως είπε «τους θεώρησε ύποπτους για διακίνηση ναρκωτικών». Η σφαίρα καρφώθηκε στη σπονδυλική στήλη του 18χρονου μαθητή Σωτήρη Κατσιώτη και τον άφησε παράλυτο.

* Τον Μάρτιο του 2000 στην Ανω Πόλη Θεσσαλονίκης ο 18χρονος ομογενής από την πρώην ΕΣΣΔ Νικόλαος Λεωνίδης έπεσε νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού Γιώργου Ατματζίδη, γιατί δεν σταμάτησε σε σήμα για έλεγχο.

* Τον Οκτώβριο του 2001 στο Ζεφύρι ο αστυφύλακας της Αμεσης Δράσης Γ. Τυλιανάκης πυροβόλησε στο κεφάλι τον αθίγγανο Μαρίνο Χριστόπουλο, 21 ετών, επειδή δεν σταμάτησε σε μπλόκο.

* Τον Νοέμβριο του 2001 στην πλατεία Αμερικής ο αστυφύλακας Γιάννης Ριζόπουλος πυροβόλησε στο κεφάλι τον 20χρονο Αλβανό Σεντγκάκ Σελνίκου μέσα σε καφετέρια, όταν απείλησε με μαχαίρι τον ίδιον και άλλους τέσσερις συναδέλφους του που είχαν ήδη προτεταμένα τα όπλα τους.

* Τον Δεκέμβριο του 2003 ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης πυροβολείται στο κεφάλι από άνδρες του Τμήματος Αστυνομικών Επιχειρήσεων Ρεθύμνου, γιατί το αυτοκίνητο που επέβαινε μαζί με δυο άλλους νεαρούς δεν σταμάτησε για έλεγχο.

Ετικέτες , , , ,

Κείμενο μαθήτριας Γ' Λυκείου

2:05 π.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (0)

artwork by egoistas

«Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω...»

Πόνος, απορία, οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό. Μια κατάθεση ψυχής σε τρεις χειρόγραφες σελίδες γραμμένες από το χέρι μιας μαθήτριας της Γ' Λυκείου της Σχολής Μωραΐτη, εκεί όπου φοίτησε για κάποια χρόνια ο 15χρονος. Είχαν διαγώνισμα χθες το πρωί στο τμήμα της, στα Μαθηματικά. Λίγο αργότερα εκείνη παρέδωσε την κόλλα της. Τρεις σελίδες χωρίς αριθμούς και εξισώσεις, γεμάτη από λέξεις, συναισθήματα και σκέψεις για όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες δυο ημέρες. Αποσπάσματα δημοσιεύει σήμερα η «Ε»:

«Οχι, δεν διάβασα. Και ούτε θα είχα την ενέργεια να γράψω. Τα ίδια γυρνάνε στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Πάνε πάνω από 24 ώρες που σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. 15 χρονών, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Το είδαν οι κολλητές μου. Στη Μεσολογγίου. Τον ήξερα μόνο φατσικά. Ηξερα τους κολλητούς του όμως...

...Εγώ δεν ήμουν εκεί. Είχα πάει Ψυρρή. Ηξερα ότι οι άλλες ήταν Εξάρχεια. Κανείς δεν είχε βγει από την υπόλοιπη παρέα. Ισως κάτι να ήξεραν παραπάνω. Ούτε εγώ ήθελα να πάω Εξάρχεια. Είπα "θα περάσω μετά". Η Α... βρέθηκε στον δρόμο μου και ήρθε και μου 'πε "15 χρονών παιδί νεκρό στη Μεσολογγίου". Ο νους μου πήγε στους δυο Ν..., είναι οι μικρότεροι εκεί πέρα. Για τρεις ώρες μετά ζήτημα να έβγαλα δέκα κουβέντες. "Ποιος είναι;", "Πώς είναι η φάτσα του;", "Είναι ο αδελφός του Τ...;", "Δεν πιστεύω να 'ναι ο Ν...". Τα τηλέφωνα βάραγαν όλο το βράδυ από παντού. Κλείσαν τα Εξάρχεια. Τα κορίτσια ήταν ακόμα εκεί. Και εγώ δεν ήμουνα κοντά τους. Γιατί δεν ήμουν κοντά τους; Δεν ήθελα να το δούνε αυτό. Δεν ήθελα να τους σημαδέψει μια τέτοια εικόνα. Μακάρι να μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια στις φρίκες, να μην αφήνουμε τον άλλον να βλέπει, για να μην βλέπει εφιάλτες. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το διεστραμμένο ύφος του κάθε τέρατος. 

Ακουγα. Ακουγα για το υπόλοιπο βράδυ, τα κρατούσα μέσα μου δεν έλεγα τίποτα. Σοκ. Επαιρνα τα κορίτσια τηλέφωνο. Μου έλεγαν τι έγινε: "Πριν 10 λεπτά σε αυτό το σημείο καθόμασταν. Εσκασε ένα περιπολικό και άρχισε το παιδί να το κοροϊδεύει. Ο μπάτσος μετά από φωνές σημάδεψε από ενάμιση μέτρο απόσταση. Τρεις σφαίρες. Μία τον πέτυχε στην καρδιά. Κοίταξε επάνω και σωριάστηκε πίσω. Λίγο ακόμα κατάφερε να αναπνεύσει. Μετά; Ασθενοφόρα, Λιποθυμίες. Η Κ... έπαθε κρίση πανικού. Η Τ... έκλαιγε, οι άλλες δύο... σοκ. Και στον αέρα να κυκλοφορούν οι λέξεις: Πέθανε - Παιδί - μίσος - οργή - μα είναι νεκρός - Πέθανε σας λέω - εκδίκηση. Μετά καπνός. Σπάστε τα ΟΛΑ. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ' ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Πώς τόλμησε ο δολοφόνος, πώς το σκέφτηκε; Εχει χρέος να αυτοκτονήσει. Να πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο. Να ζήσει μια ζωή μέσα από τύψεις, τη χειρότερη ζωή. Να αυτοκτονήσει. Για αυτούς που το είδαν, για τους κολλητούς του, για την οικογένειά του. Να αυτοκτονήσει αυτός και κάθε άλλος μαλάκας που μας θέλει νεκρούς. ΜΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΕΜΕΙΣ 10! ΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ. Κανένας από σας δεν θέλω να έχει το θράσος να με κοιτάξει στα μάτια. Μην μου μιλήσει κανένας σας. Την ασφάλειά μου πλέον εξασφαλίζουν μόνο οι φίλοι μου και αυτοί που θεωρώ οικογένεια...

...Με αυτή τη σκέψη κοιμήθηκα... Ξύπνησα 8. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι συνέβαινε αλλά σηκώθηκα πήγα... κάπως μηχανικά. Βρήκα τις άλλες. Το ξέραμε όλες. Τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο. Ούτε σε μας ούτε στον κόσμο. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει ούτε να συνειδητοποιήσει τι γινόταν. Κάθισα μαζί τους.
Είδα τον Ν... τον κολλητό του. Σηκώθηκα. Τον αγκάλιασα. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Τον έσφιξα και με έσφιξε. Τα μάτια του ήταν πρησμένα. Γιατί Ν... μου να το έχεις δει αυτό; Το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο. σπασα. Ας καιγόταν όλη η Αθήνα, ας γινόντουσαν όλα μαύρα, δεν με νοιάζει. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοια πρόσωπα. Δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες σκέψεις. Η πορεία ξεκινά. Αποφασίζουμε να πάμε μαζί με την Ρ...
...Δεν άργησαν οι ηλίθιοι να ρίξουν χημικά. ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ; Τα παιδιά καίγαν, καίγαν, καίγαν. Καπνοί παντού. Και εμείς τρέχαμε. Πατησίων, Αλεξάνδρας, στενά, στενά κι άλλα στενά. Μας κυνηγά διμοιρία. Ποιον κυνηγάς ρε; κάτσε στα αυγά σου! Αυτή η μέρα είναι για τον Αλέξανδρο. Κάνε πίσω επιτέλους...
...Τρέξιμο, τρέξιμο. «Μπαίνουμε μέσα στα Εξάρχεια». Βρήκαμε κάποιους δικούς μας. Και εκεί βρεθήκαμε ξαφνικά. Στο σημείο. Στη Μεσολογγίου και η Ρ... πάγωσε. Και από πίσω να μας ακολουθούν. Ε, όχι και εδώ ρε. Γιατί πατάς εδώ; Την πήρα από το χέρι να την κάνω να τρέξει...
...Μέσα σε όλους τους καπνούς η Ρ... τρέχει πίσω από τους ΜΑΤάδες και ουρλιάζει: "Είμαι 17! Σκοτώστε με! Αντε! Δολοφόνοι". Ρ..., φύγε έρχονται από στενά. Τρέχει. 

Η συνέχεια έχει σημασία; Δε νομίζω. Απλά περνάνε οι ίδιες σκέψεις από το μυαλό μου... Σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά; Γιατί μας θέλουν νεκρούς; Δεν θέλω να ξαναγίνει αυτό. Πώς θα αντιδράσω; Πώς θα τους κάνω να μετανιώνουν που γεννήθηκαν; Πώς θα κάνω τον κόσμο να καταλάβει; Γιατί με θέλουν νεκρή; Εκεί ήταν που γύρισα σπίτι. Και η μόνη ασφάλεια ήταν η αγκαλιά της μάνας μου. Και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι σήμερα. Ασε με τώρα μη μου μιλάς. Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω. Και μη με κοιτάξεις στα μάτια γιατί η θλίψη μου θα γίνει οργή». 

Ετικέτες , , , , , , ,

Επιστολή φίλων του Αλέξη

2:22 μ.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (0)


Είμαστε τα παιδιά σας! Αυτοί, οι γνωστοί - άγνωστοι ...

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ. Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι, «γνωστοί - άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί - άγνωστοι ...
Κάνουμε όνειρα μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Εχουμε ορμή μη σκοτώνετε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε.
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ. Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας

Ετικέτες , , , ,

Το βίντεο του μήνα (και όχι μόνο)

1:15 μ.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (1)

Ετικέτες , , , ,

"Είναι αυτή η παγωνιά που ζεσταίνει το πρωινό μετά τη γιορτή" Γ. Αγγελάκας

4:14 π.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (3)

photo by muplej@ne - under deconstruction

Πέμπτη 3 το πρωί και υπάρχει η αίσθηση ότι η εξέγερση πάει να κοιμηθεί. Αλλά αν κάποιοι κάνουν φασαρία μάλλον θα την ξυπνήσουν. Γιατί φασαρία έκανε ο καλός αυτός οικογενειάρχης που λέει και ο γνωστός-άγνωστος ποινικολόγος και την ξύπνησε την εξέγερση για τα καλά. Αλλά τι λέω ο ηλίθιος; Δεν ήταν εξέγερση. Χουλιγκανισμός ήταν. Όχι, όχι... Πλιάτσικο. Βοήθεια, ληστές! Και το παιδί που σκοτώθηκε δεν ήταν προλετάριος ήταν πλουσιόπαιδο και άρα δεν δικαιολογούνται οι ταραχές και οι πορείες (ατάκα του μεγάλου φιλοσόφου Γεώργιου Κύρτσου). Ααααα πες το ρε παιδάκι μου και τα'χα μπερδέψει λίγο. Νόμιζα πως δεν παίζει ρόλο η κοινωνική κατάσταση, νόμιζα πως είναι κακό γενικά να τρως σφαίρες. Οκ, οκ κατάλαβα. Ο αστυνομικούλης δε, δεν άσκησε κρατική βία γιατί δεν είχε εντολές να πάει να πυροβολήσει, μόνος του το'κανε (Γ. Πρετεντέρης, οπαδός). Και επειδή δεν το είχα καταλάβει καλά μου έδωσε ο γλυκούλης τρελό παράδειγμα και άξαφνα όλα ξεκαθάρισαν. Αν, λέει, ο αστυνομικος-μεμονωμένο-περιστατικό πάει σπίτι και πυροβολήσει τη γυναίκα του, αυτό είναι κρατική βία; Πσσσσ...Φοβερό!

Μάθαμε πολλά αυτές τις μέρες όπως επίσης μάθαμε ότι υπάρχουν πολλοί νέοι τραγικά ευαισθητοποιημένοι που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τί ήθελε ο Αλέξης Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια. Αλλά εγώ, καθώς πλησιάζει το ξημέρωμα, αισθάνομαι χαρούμενος γιατί αυτοί οι συγκεκριμένοι νέοι μια μέρα θα κυβερνήσουν εμάς τους ηλίθιους νέους και τα παιδιά των ηλίθιων νέων (αλλά και πολλά από τα δικά τους) θα διαδηλώνουν εναντίον τους με οργή και θα τους χλευάζουν και αυτοί πανικόβλητοι θα λένε ο ένας στον άλλον 'το δικό μου παιδί δεν είναι ένα από αυτά', αλλά βαθιά μέσα τους θα ξέρουν ότι λένε ψέμματα.

Ετικέτες , , , , , ,

Ενδιαφέροντα κείμενα από ενδιαφέροντες ανθρώπους (3)

3:10 π.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (0)


«Μια μωβ σκιά»...

Αρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο»

«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».

Πηγή: Ελευθεροτυπία 09.12.2008

Ετικέτες , , , , , ,

Ενδιαφέροντα κείμενα από ενδιαφέροντες ανθρώπους (2)

2:45 π.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (0)


Οι φλεγόμενοι κάδοι!

Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, www.bavzer.blogspot.com

ΜΕΣΑ στους κάδους που καίγονται -τα πιο «αθώα θύματα» κάθε τέτοιας θλιβερής παράστασης που ζούμε, χρόνια τώρα, σε τακτά χρονικά διαστήματα και σπάνια με σοβαρές αιτίες στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και άλλων πόλεών μας- ίσως να βρίσκεται όλη η αλήθεια, μαζί της και πολλές εξηγήσεις γι' αυτά που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «επεισόδια» και «έκτροπα» και ό,τι άλλο θέλετε. Στα σκουπίδια πετάμε ό,τι μας περισσεύει, ό,τι δεν προλαβαίνουμε να καταναλώσουμε και, ως εκ τούτου, σαπίζει και χαλάει, πετάμε ό,τι έχουμε καταχωνιάσει χρόνια (μέσα μας) και δεν «βολεύει» κάθε φορά που το θυμόμαστε. Πετάμε ό,τι ενοχλεί. Ο,τι δυσκολευόμαστε να ανατρέψουμε. Ο,τι «απαγορεύεται» να κριτικάρουμε.

ΠΟΛΛΕΣ φορές, ο επιτιθέμενος και ο αμυνόμενος έχουν το ίδιο πρόσωπο. Οι δικαιολογίες τους, την ίδια βάση -συνήθως αβάσιμη. Το κράτος υπερισχύει σε πανοπλία. Τα θυμωμένα παιδιά σε κινητικότητα. Οι αναλυτές σκαλίζουν άσκοπα τις παλιές θεωρίες και καταλήγουν, πάντα, σε κοινότοπα συμπεράσματα: το παιδί που σπρώχνεται στο περιθώριο, το άλλο που έρχεται από την επαρχία και εκπαιδεύεται (χωρίς Παιδεία) να γίνει μπάτσος και όχι αστυνομικός, η ανεργία, τα πανεπιστήμια, η βία κ.λπ. κ.λπ. Θεωρίες, θεωρίες, θεωρίες. Και συνθήματα, συνθήματα, συνθήματα. Κανέναν δεν βολεύει τίποτα άλλο, παρά μόνον αυτό. Η θεωρία, και το σύνθημα!

ΣΤΟΥΣ ΚΑΔΟΥΣ τους αναποδογυρισμένους καίγεται και χάνεται όλη η αλήθεια. Το σύστημα που καλλιεργεί διεφθαρμένες και ανεπαρκείς υπηρεσίες. Οι ομάδες των κρυμμένων προσώπων, που πάντα ευδοκιμούν σε τέτοιο περιβάλλον και κάνουν το πάρτι της ζωής τους. Και κάποιοι, γύρω, που ψελλίζουν τη λέξη «επανάσταση» και είναι απλώς το ανέκδοτο της τραγωδίας!

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ...

Για μία ακόμη φορά, πολλά από τα δικά μας μέσα ενημέρωσης, αναδεικνύοντας το «σύνδρομο της μικρής χώρας», που θέλει να επιβεβαιώνει το «μέγεθός» της επικαλούμενη τι λένε γι' αυτήν οι άλλοι, οι ξένοι, εμπλούτισαν (;) τα ρεπορτάζ τους με το τι είπαν τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα και τι έγραψαν οι ξένες εφημερίδες για τα επεισόδια του Σαββατοκύριακου. Βεβαίως, σε καμία από αυτές τις χώρες (κυρίως στην Αμερική, στη Βρετανία, στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία) δεν θα δείτε ποτέ -και ορθώς- στις τηλεοράσεις τους, και δεν θα διαβάσετε ποτέ στις εφημερίδες τους, τι είπαμε και τι γράψαμε εμείς, εδώ στην Ελλάδα, για κάποιο σημαντικό γεγονός που συνέβη στη δική τους χώρα. Εάν γίνει, ας πούμε, μια βομβιστική επίθεση εναντίον της αμερικανικής πρεσβείας, με θύματα και καταστροφές, τότε ασφαλώς και υπάρχει λόγος (και γίνεται αυτό) να αναφερθούν τα αμερικανικά ή άλλα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, στο τι είπαν και έγραψαν τα δικά μας. Αλλά, αν καεί από πυρκαγιές η μισή Καλιφόρνια, θα γελάσουν νομίζω (και δίκιο θα έχουν) οι Αμερικανοί εάν βγει το CBS ή το NBC και μεταδώσει τι είπε το Mega ή ο ΑΝΤ-1 ή ο Alpha στην Αθήνα, για τις πυρκαγιές αυτές. Ειλικρινά, λοιπόν, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρει εμάς -και τι προσθέτει στην ενημέρωσή μας- πώς περιέγραψε η «Λε Φιγκαρό» ή το BBC τα επεισόδια του Σαββατοκύριακου στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Πηγη: Ελευθεροτυπία 08.12.2008

Ετικέτες , , , , ,

Ενδιαφέροντα κείμενα από ενδιαφέροντες ανθρώπους (1)

2:19 π.μ. / Αναρτήθηκε από aspro provato / σχόλια (0)


Τα Εξάρχεια απλώνονται σε όλη τη χώρα

Του Νικου Γ. Ξυδακη

«Πού είναι το παιδί; Τηλεφώνησέ του τώρα! Να πας να το μαζέψεις!». Χιλιάδες γονείς σε όλη την Ελλάδα γύρευαν τα παιδιά τους το Σάββατο τη νύχτα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, και τη συννεφιασμένη Κυριακή που ξημέρωσε απειλητική, και τη Δευτέρα που τα λύκεια πλημμύρισαν τις πόλεις, ώς τη χθεσινή νύχτα που καιγόταν το σύμπαν...

Η αστυνομική σφαίρα που έριξε ξέπνοο τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στο πλακόστρωτο, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα, πλάι στα ευρηματικά γκράφιτι, στις ψυχεδελικές ζωγραφιές και τα μποέμικα καφέ, πυρπόλησε τις καρδιές των εφήβων, πάγωσε τους γονείς τους, άπλωσε τα Εξάρχεια σε όλη τη χώρα.

Η νεολαία, δύσθυμη, ανασφαλής, πιεσμένη, μηδενιστική, ευνουχισμένη, παραγκωνισμένη, στριμωγμένη ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σε ένα εξευτελισμένο πανεπιστήμιο, και σε ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον διαγκωνισμού για 700 ευρώ, στο πρόσωπο του νεκρού έφηβου αναγνωρίζει τον εαυτό της.

Ενα παιδί ήταν, ένα παιδί! Ελεγαν εμβρόντητοι οι συνομήλικοι του μεγάλου μου γιου, λυκειόπαιδες στα ιδιωτικά των βορείων προαστίων, όπως κι ο Αλέξανδρος. Χθες το πρωί, οι λυκειόπαιδες, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, φώναζαν έξω από την Αστυνομία: Πυροβολήστε κι εμάς! Τα ίδια συνέβαιναν σε δεκάδες ελληνικές πόλεις.

Διασπορά της εξέγερσης

Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο: η διασπορά της εξέγερσης σε όλη την επικράτεια και στην ευρεία μάζα των αδιαμόρφωτων λυκειόπαιδων. Αυτό το λαμπάδιασμα δεν έχει ξανασυμβεί. Παρότι υποψιαζόμασταν, παρότι αφουγκραζόμασταν, παρότι τα σημάδια υπήρχαν από καιρό, ωστόσο τόση οργή συσσωρευμένη δεν την περιμέναμε. Ενα ελατήριο που φόρτιζε επί χρόνια, και τινάχτηκε βίαια, τρομακτικά, μαζί με τη σφαίρα που έριξε νεκρό τον έφηβο μάρτυρα. Το τρομερό ελατήριο εκτονώθηκε με έναν μάρτυρα.

Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Θυμάμαι το 1990, μετά την αθωωτική απόφαση του Εφετείου για τον αστυνομικό Μελίστα, που είχε σκοτώσει τον 16χρονο Μιχ. Καλτεζά το 1985. Το Πολυτεχνείο καταλήφθηκε ακαριαία, και στην πολυήμερη κατάληψή του από ποικίλες, αδέσποτες ομάδες ακούστηκε για πρώτη φορά ο αυτοπροσδιορισμός «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» και «Εμείς, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας». Πέντε χρόνια αργότερα, σε άλλη κατάληψη του Πολυτεχνείου, πεντακόσιοι νεαροί προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ: ήταν τα παιδιά της μεσοαστικής τάξης, των καλών σχολείων, των ευυπόληπτων οικογενειών. Οι γονείς τους συνωστίζονταν στην Αλεξάνδρας. Την επομένη στα πανό της διαδήλωσης έγραψαν: «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας».

Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη αυτονόμηση του «ανθού» από το συμβατικό πολιτικό πλαίσιο, με αφορμή τον ατιμώρητο φόνο ενός 16χρονου, μετά την αυτονόμηση προς μεταπολιτικές κατευθύνσεις, με εν τω μεταξύ βαθείς μετασχηματισμούς στην κοινωνία, την εργασία και το φαντασιακό, ένας δεύτερος φόνος εφήβου, εν ψυχρώ, στην καρδιά των πολιορκούμενων Εξαρχείων, δείχνει τον «ανθό» μετασχηματισμένο, γενικευμένο, πολυπληθή, οργισμένο, μηδενιστή, τυφλό. Εκτός ελέγχου.

Χλιδή και χυδαιότητα

Δεκαοκτώ χρόνια μετά τα πρώτα σημάδια επί οικουμενικής κυβερνήσεως, το δημοκρατικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό που το διοικεί εθελοτυφλούν, αλληθωρίζουν, ολιγωρούν, αδρανούν, ψεύδονται. Η πολιτική ελίτ σχεδιάζει μόνο βραχυπρόθεσμα και ενεργεί χωρίς καμία ιστορική προοπτική, και διαρκώς με ασθενέστερη αίσθηση του πραγματικού, με ελλιπή ή ανύπαρκτη γνώση της κοινωνίας. Το υπόδειγμα βίου που προσφέρουν είναι αλυσίδα σκανδάλων, φαυλότητας, διαφθοράς, ατιμωρησίας, ανικανότητας. Πρυτάνεις, υπουργοί, επίσκοποι, ηγούμενοι, συλλαμβάνονται κλέπτοντες και επίορκοι, νεόπλουτοι και μαυρόπλουτοι προκαλούν και καίνε ουίσκια, τα κανάλια συναγωνίζονται στην επίδειξη ξέκωλων, χλιδής και χυδαιότητας, η πρέζα πνίγει τις πόλεις, οι απόκληροι κατασκηνώνουν στις πλατείες, τα δημόσια νοσοκομεία παραλύουν. Αυτό το υπόδειγμα βίου αρνείται ο «ανθός», βίαια, νιχιλιστικά, αυτοκαταστροφικά, τρομακτικά.

Και το υπόδειγμα του υπεραπασχολούμενου, αγχωμένου, άπληστου, απνευμάτιστου ενήλικου, που προσφέρουμε οι γονείς στα παιδιά, στους ανθούς μας. Τους προσφέρουμε σχολεία, φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, γκάτζετ, δώρα, χαρτζιλίκια, γεμάτα ψυγεία· δεν τους προσφέρουμε κανένα αξιακό πλαίσιο, γιατί δεν το διαθέτουμε κι εμείς, δεν τους προσφέρουμε αισιοδοξία και πίστη, γιατί τα έχουμε χάσει. Προσφέρουμε ύλη, όση έχουμε, όσο κόπο κι αν χρειάζεται. Μόνο αυτή έχουμε. Προσφέρουμε πνευματική και ηθική ορφάνια.

Το βράδυ της Κυριακής πρωτοείδα το αγένειο πρόσωπο του Αλέξανδρου, σ’ ένα καφέ της πολιορκούμενης Τοσίτσα. Δάκρυσα. Δεν ήξερα αν δάκρυσα για το παιδί ή απ’ τα δακρυγόνα. Βλέποντας τα ερείπια και τ’ αποκαΐδια, μυρίζοντας τα χημικά, μυρίζοντας το μίσος, τον καπνό, δάκρυσα πάλι. Δάκρυσα για την πόλη μου, για την πατρίδα μου, για τα παιδιά, για τα δικά μας χάλια.

Πηγή: Καθημερινή 09.12.2008

Ετικέτες , , , , ,
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)